Na kolorowo, czyli jak odnalazłam siebie w... sobie! [Wpis gościnny by @alisjamakeuphobby]

Witajcie Kochane! Dziś wpis gościnny z udziałem @alisjamakeuphobby. Czasem w życiu bywa tak, że poznajemy bardzo miłą osobę i świetnie się z nią dogadujemy. Jako, że jestem osobą lubiącą kontakty z ludźmi, postanowiłam, że wprowadzę na swojego bloga serię wpisów gościnnych. I pewnie bym o tym zapomniała, gdyby nie przemiła koleżanka z Instagrama, która nie posiada swojego bloga, chociaż bardzo ją do tego namawiałam. Nie chciała pisać u siebie więc wpadłam na pomysł, by wprowadzić w życie plan, który wpadł mi do głowy już dawno. I oto jest! Zapraszam Was do przeczytania tego, czym częstuje nas A. Naprawdę warto wyciągnąć z tego wpisu to drugie, niedosłowne dno. Jesteście ciekawe? To zaczynamy!
 __________________________________________________________________________________
 

Na wstępie chciałabym podziękować mojej kochanej Alience za to, że mogę u niej zagościć. Pomysł na to, żebym skrobnęła parę słów zrodził się na Instagramie. Jakoś tak od słowa do słowa i siedzę sobie w ten pochmurny i szary dzień, popijam kawusie i pisze pierwszy raz w swoim życiu coś blogowego w takim formacie.

Długo myślałam nad tym, co napisać, co chce zdradzić, a czego nie i co miałoby jakikolwiek sens. I w sumie jakiś tam zarys mam, ale postawiłam na spontaniczne pisanie, wiec to będzie post o tym, co mi w duszy gra, o tym, czemu jest jak jest i o tym, co sprawiło, że jestem w takim miejscu swojego życia. Dobra! Zamieszałam, wstęp napisałam, więc lecę z tym koksem.

Pewnie niektóre z Was wiedzą, że jestem na Instagramie, że coś tam sobie wstawiam i lubię mazidełka, szczególnie te do makijażu oczu. Liczba obserwacyjnych mnie, wspaniałych kobiet rośnie z każdym dniem. I sama jestem w szoku, że tak się dzieje, więc korzystam z tej okazji, że mogę napisać więcej niż zwykle i podzielić się trochę moimi przeżyciami, które doprowadziły mnie do założenie profilu na Instagramie. Bo nie było to takie ot sobie kapryśne postanowienie. Wiąże się z tym pewna historia, o której chciałam Wam opowiedzieć, a jednocześnie dać Wam motywację i siłę do zmiany samych siebie.

Jak widzicie na zdjęciu jestem młodą kobieta, zakochaną, szczęśliwa, myślę, że kreatywną i pełną pomysłów na urozmaicenie sobie dnia i naszego, tj. mojego i mojego męża życia.

Ale nie było tak zawsze. Jak to w życiu bywa, czasami stajemy przed murem i często jest to mur, który budujemy sobie sami. Z przyczyn czasem niezależnych do końca od nas. Chociażby dlatego, że rodzice uczą i wmawiają nam rzeczy, które w naszych czasach są po prostu niemożliwe i nie maja racji bytu. A nawet jeśli są, to inni „zjadają nas“, bo jesteśmy tacy, jacy jesteśmy i nie potrafią nas zaakceptować.

No i jak tak żyłam 29 lat, w przekonaniu, że muszę być zawsze dla każdego, bo, jak mówiła moja kochana Mama: „Bóg ci to wynagrodzi“. Wynagrodził najwspanialszym mężem, którego kocham ponad wszystko. Ale co z tego, kiedy przyszedł taki czas, że nastała ciemność, szarość, bezsilność, strach o wszystko i bardzo smutne dni i miesiące. Miesiące, w których zagubiłam siebie, zapomniałam kim jestem i gdzie jest moje miejsce i po co jestem. Z jednej strony nie było mi to obce bo jestem terapeutka i pracowałam z ludźmi, którzy to samo przechodzili. Ale ja?! Zawsze uśmiechnięta, pełna energii i nowych pomysłów, silna kobieta, nagle mam ścianę przed sobą?! Ścianę, której nie potrafię przeskoczyć ani obejść i nikt mi w tym nie może pomóc? Często padały pytania dlaczego ja?! I choć na ogół nic nie daje takie zadręczanie siebie, bo odpowiedz sama nie przychodzi, to wiem, że jest ważne, bo to są typowe fazy, gdy się przechodzi kryzys w życiu.

Zaczęłam zadawać sobie pytanie czego ja w życiu chce i czy aby na pewno dotychczasowe życie było takie, jakie bym chciała, żeby było. W oczach innych było jak bajka. Mając 19 lat zakochałam się po uszy, wyjechałam sama do Niemiec, zrobiłam kursy językowe. Miałam w ich oczach lepsze życie, bo było mnie stać na więcej. Zrobiłam studium i to po niemiecku itd. Ale nikt nie pytał, czy nie tęsknię, czy nie brakuje mi tu czegoś. A brakowało! Rodziny i przyjaciół i brakuje do dziś. Zdałam sobie sprawę z tego, ż nie wszystko jest tak, jak bym chciała, żeby było. A to dlatego, że robiłam w życiu te niby 'ważne' rzeczy, te duże, które każdy musi i powinien robić, a zapomniałam o tych małych, najmniejszych.

Zawsze chciałam tańczyć, ale nie w domu, w pokoju kiedy nikt nie patrzy, tylko na jakimś kursie i nigdy nie poszłam, bo jak? Praca, studium, obowiązki w domu, a bo kasy szkoda. No i tak mijał rok za rokiem. Zawsze malowałam jakieś obrazy, uwielbiałam kolory i rysunki, lubiłam kolorowe ubrania i nie patrzyłam na to, że akurat czerń jest w modzie. A co ja robiłam w tym kierunku? Co robiłam, żeby zająć się swoimi pasjami? NIC! Bo kiedy i po co? Po co mam malować i co będę z tym robić? A w ogóle to szkoda czasu, bo obowiązki są ważniejsze. Łapałam sie na tym, że godzinami oglądałam You tube`a i siedziałam na googlach, czytałam rożne komentarze na rożne tematy, podziwiałam te wszystkie dziewczyny, które mówią o sobie i pokazują nam kawałek swojego życia, a zarazem maja swoje hobby i znajdują na to czas.

W końcu przyszedł taki dzień, że dotarło do mnie, kim jestem i że chce z życia czerpać przyjemność tez z tego, co lubię robić, ze swoich pasji i zainteresowań, a nie z tego co muszę robić.

Od wielu lat zawsze miałam ładnie pomalowane paznokcie, dbałam o włosy, malowałam sie ale zawsze używałam tego samego, wkradła się rutyna. A że to był czas wielkich zmian, postanowiłam próbować wszystkiego, co mi się podoba. Zaczęłam od siebie, bo tak musiałam. Nie jesteśmy w stanie nic zmienić, jeśli nie zaczniemy od samych siebie. Zaczęło sie u mnie robić kolorowo: na twarzy, na oczach no i co najważniejsze – we mnie w środku. To brzmi tak, jakby to trwało 5 miesięcy, ale nie Kochane, to trwało 2 lata. I powiem Wam, że gdzieś tam w środku jeszcze jestem czasami zagubioną kobietą, ale nauczyłam sie z tym żyć i walczę z tym do tej pory. I teraz jestem wdzięczna losowi, że miałam przed sobą taki mur, bo dotarło do mnie, co jest dla mnie ważne i odnalazłam sama siebie w sobie samej.

Pomysł, żeby wstawiać fotki na Instagrama nie był mój. Najwspanialszy przyjaciel, którego nazywam moim „bratem“, bo jest to moja bratnia dusza, pewnego dnia mi to zaproponował. Pokręciłam nosem i tyle, pomyślałam, że to nie dla mnie. Miałam stronę na Facebooku i mi to wystarczyło, choć zawsze dziwiłam się, że tylu znajomych mnie do tego zachęcało i trzymało kciuki, a teraz każdy tylko chciałby żebym mu coś poleciła i zrobiła makijaż, a ciężko jest im polubić moje zdjęcia albo napisać komentarz. Nieważne, chyba jestem za krótko w temacie i widocznie tego nie kumam, albo niektórzy maja like´i na zapas, albo je zbierają dla innych. Ja niczego na siłę nie zbieram. I każde, nawet pojedyncze polubienie jest dla mnie naprawdę wiele warte. Powiem tak: brat się nie pomylił! Instragram przerósł moje najśmielsze oczekiwania. Codziennie poznaję nowe kobiety, które mnie fascynują i urzekają swoją silą, energią, determinacją, swoją walką z problemami. Jestem wdzięczna za każdy komentarz i za każdy like, za to, że ktoś interesuje sie tym, co na co dzień przynosi mi wiele radości i tym co porostu lubię robić.

Napisałam i teraz siedzę i myślę, po co to komu? Hmm... Może po to, żebyście nigdy nie zapomniały o tym, co w życiu jest najważniejsze, nie zagubiły sie nigdy w sobie, a jeśli nawet, tak sie stanie to żebyście wiedziały, że się da to zmienić! Da sie! Znowu siebie odnaleźć. Ja odnalazłam się w moich kolorach i w tańcu. Najlepsza nie jestem, ale super wychodzi mi kręcenie zadkiem. A co mi tam! Najważniejsze, że sprawia mi to przyjemność. A kosmetyki dają mi tyle radości, że postanowiłam być lepsza i zrobić sobie kurs w tym kierunku!

Kochane róbcie codziennie coś tylko dla siebie. Nawet coś najmniejszego! Może teraz ktoś pomyśli: „jaka głupia, ja wiem to już od dawna“. Ciesze sie z tego, że wiesz. Mi nie zostało to niestety przekazane. Moja mama, najlepsza na świecie, przekazała mi obraz kobiety, która wszystko robi dla wszystkich, nic dla siebie. Ona daje rade – ja nie dałam. Ale wiem, że jestem szczęśliwsza niż ona. Po tylu latach poświęcania sie, sama widzi, że za mało robiła sama dla siebie. Zawsze była dla dzieci, taty, dla rodziny, znajomych, domu, obowiązków, pracy itd…

KOCHAJMY SAME SIEBIE!

Buziaki wielkie, Alicja.

Niektóre rzeczy mamy wpojone nieświadomie wiec mając 29 lat uczę sie godzić to wszystko razem. Odnajduję się na razie w Instragramowym blogowaniu i tak mi dobrze. Nie jestem mega popularna i nawet nie mam jakiejś mega wielkiej ilości obserwujących. I mimo tego cieszę się każdym nowym dniem, w którym uczę się nowych rzeczy. I dopóki czerpie z tego blogowania tyle przyjemności, będę w tym trwać, bo w pierwszej kolejności robię to dla siebie. I nauczyłam sie ze sama z siebie mogę być dumna. Ale nie jest łatwo poklepać samą siebie po ramieniu i powiedzieć „dobrze to zrobiłaś Kochana!”.

Życzę Wam Kochane czasu dla siebie, dla waszych pasji, tego abyście miały odwagę mówić sobie każdego dnia „jestem piękna, jaka jestem i to co robię, robię dobrze, bo robię to na tyle, na ile potrafię i dobrze mi z tym”. Myślmy w pierwszej kolejności o sobie, a wtedy będziemy mogły myśleć o innych. Nikomu nie sprawimy radości i nie damy miłości, jeżeli same nie będziemy szczęśliwe i w jakimś stopniu spełnione. Powiem krócej: 

Jeśli macie ochotę poznać mnie nieco bliżej, zapraszam Was na Instagrama

@alisjamakeuphobby

Poniżej kilka moich instgramowych fotek. Mam nadzieję, że Wam się spodobają i spotkamy się w Intagramowym świecie!

__________________________________________________________________________

I co myślicie o takich wpisach gościnnych? Mam nadzieję, że Wam się podobał wpis, bo to coś totalnie innego od tego, co ja piszę na co dzień. Mam nadzieję, że takie wpisy przypadły Wam do gustu i pojawi się ich więcej, także w temacie kosmetycznym. Dajcie także kilka słów otuchy dla A. - bo pisze świetnie i fajnie, gdyby można byłoby czytać częściej jej teksty, bo pisze genialnie, prawda?